Olifanten, vleesetende planten en bloedzuigers

Ik was al een niet zo dappere ruiter. Op een paard vind ik het best hoog en als hij dan in beweging komt klamp ik me krampachtig vast om niet naar beneden te tuimelen. Maar nu zat ik niet op een paard… maar op een olifant! Nog hoger en nog wiebeliger. Arni de olifant gleed voorzichtig op haar knieën de rivier in en volgde rustig de aanwijzingen van de mahout die op haar nek zat. We maakten een rondje door het struikgewas en onderweg werd er gewoon doorgegeten van het gras dat ze tegen kwam.

Ik heb nog drie dagen O-benen gehad na één uurtje op die brede rug.
Wat deed ik bij die olifanten? En Waarom werd er op gereden? Ik was op bezoek bij de Elephant Patrol, een groep van negen mahouts (olifantverzorgers)en vijf getrainde olifanten in Bukit Barisan Selatan Nationaal Park. Deze mensen en dieren patrouilleren dagelijks bij de dorpen langs het park. Hun aanwezigheid voorkomt dat wilde olifanten uit het bos naar de dorpen en plantages komen. Waar nodig drijft de patrouille de wilde olifanten terug het park in en voorkomen zo conflicten tussen mens en olifant. Sinds de oprichting in 2009 zijn er geen conflicten meer voorgekomen en zijn er ook geen dodelijke slachtoffers meer gevallen onder de lokale bevolking en de wilde olifanten.

We brachten de nacht door in het kamp van de Rhino Patrol Unit. Deze groep bekommert zich niet alleen om neushoorns bleek wel tijdens ons bezoek. Ze hadden net twee kleine vogeltjes gered uit handen van stropers. Ze zaten nog bij te komen in een kooitje en kregen een banaan te eten. Als ze weer helemaal hersteld zijn worden ze vrijgelaten. Naast het kamp bloeide een Rafflesia (Rafflesia Arnoldii). Dit is een parasitaire plant die leeft op andere bomen en lianen. Eens in de zoveel tijd groeit er op de grond een grote rode bloem uit die insecten aantrekt, die worden gegeten door de plant. Er zijn Raflesia soorten die een vreselijke stank verspreiden, maar deze rook eigenlijk best fris.
De volgende dag reden we nog even langs bij een andere patrouille die net op het punt stond te vertrekken naar het bos. Deze groep kijkt uit naar sporen van dieren zoals tijgers en neushoorns, maar ook naar illegale activiteiten, zoals stroperij of het verbouwen van gewassen binnen het park. Naast conflicten en stroperij vormt dit de grootste bedreiging voor de natuur in dit gebied. Veel mensen komen op het park af om er koffie, bananen, cacao of cassave te verbouwen. Dit gaat ten koste van het leefgebied van tijgers, olifanten, neushoorns en andere dieren. Er zijn verschillende initiatieven opgezet om dit tegen te gaan, zoals met koffieboeren werken om hun productie buiten het park te intensiveren. Steeds meer boeren doen mee aan dit initiatief en hebben vrijwillig het park verlaten. Maar van alle kanten komen mensen het park binnen. Dit zal een grote uitdaging blijven voor de WWF collega’s, partner organisaties en parkmedewerkers.

Tijdens onze bezoekjes aan deze dappere natuurbeschermers liepen we regelmatig door het tropische bos. Ik vond dat zelf de mooiste momenten, tussen dat dichte groen, de geluiden van vogels en insecten en de geur van rottende bladeren op de grond. Er kleefde letterlijk één nadeel aan: bloedzuigers… Het is net of ze in een hinderlaag op je liggen te wachten en dan met z’n allen tegelijk uitrukken. Zo snel lijken ze op het eerste oog niet, maar voor je het weet zitten ze op en in je laarzen en proberen ze een weg naar binnen te vinden. Bij mij was dat dus gelukt. Dit keer dus geen bezoekje aan de bloedbank zoals gewoonlijk, maar familie Bloedzuiger van voedsel voorzien. Toch nog een goede daad verricht :-) !